kələ-kötür

sif.

1. Üstü hamar olmayan, nahamar; girintili-çıxıntılı (səth haqqında). Kələ-kötür divar. Kələ-kötür daş. – İri kələ-kötür ətəkləri qaratikan kolları ilə döşənmiş dağlar arasında yuxarı qalxdıqca təbiət və hava bütün başqalaşır. A. Ş.. . . Qayıq fənər işığında aydın görünən boz, kələ-kötür qayaların üç-dörd addımlığında idi. M. Hüs..

2. Qaba, kobud, yöndəmsiz, yaraşıqsız, biçimsiz. Kələ-kötür əl. – Dəmirçioğlu baxdı ki, <Koroğlu> bir yekəpər, kələ-kötür adamdı, üz-gözündən zəhm yağır. «Koroğlu». O barmaqların hamısı, bir-birinə oxşayan kələkötür barmaqlardır. M. S. O.. // Düzgün olmayan, əyri-üyrü, biçimsiz. Kələ-kötür hərflər və əyri xətlərlə adi şagird dəftərinin dörd vərəqini tutan bu kağız imzasız idi. M. İ.. Bir də ki, kələ-kötür xətlə yazılmış sözləri oxuyub, xeyir xəbər olduğunu gördüm. H. Seyidbəyli.

3. məc. İncəlikdən məhrum; qaba, kobud. <Kərəmov:> Axır zamanlar bir az sən də kələkötür z. danışmağa başlamısan. S. Rəh..

4. məc. Əzablı, əziyyətlə dolu, ağır, əziyyətli. <Firidun> ömrünün kələ-kötür və tikanlı keçmişini deyil, min bir xəyal və ümidlə dolu gələcəyini düşünürdü. M. İ..